Jest to środek zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym. Pełni rolę środka ochrony interesów stron w tym postępowaniu i prawidłowego przebiegu egzekucji.

Przysługuje na wszystkie czynności komornika, jeżeli przepis procesowy nie przewiduje innego środka prawnego, w tym także na zaniechanie czynności, której powinien dokonać, lub odmowę dokonania takiej czynności.

Składa się ją do sądu właściwego dla siedziby kancelarii komornika. Jeżeli do prowadzenia egzekucji został wybrany komornik poza właściwością ogólną, skargę rozpoznaje sąd, który byłby właściwy według ogólnych zasad. Może złożyć ją strona procesowa lub inna osoba, której prawa zostały naruszone lub zagrożone. Od 1 stycznia 2019 r. dopuszcza się złożenie skargi na urzędowym formularzu. Przy pierwszej czynności (co do zasady) należy dłużnikowi doręczyć ten formularz (jeżeli czynność wykonuje się poza kancelarią komornika, doręcza się go także wierzycielowi i uczestnikom postępowania).

Szczególna ochrona prawna funkcjonariusza publicznego wyraża się w tym, że określone zachowanie sprawcy przestępstwa wobec funkcjonariusza publicznego jest zagrożone karą surowszą, niż analogiczne zachowanie się sprawcy wobec innych podmiotów. Na przykład przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej popełnione wobec funkcjonariusza publicznego zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3 i ścigane jest z urzędu (art. 222 Kodeksu karnego). W przypadku takich czynów występuje okoliczność łagodząca w postaci niewłaściwego zachowania się funkcjonariusza. To samo przestępstwo popełnione wobec innego pokrzywdzonego zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, a ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego (art. 217 Kodeksu karnego).

Niektóre przestępstwa mogą zostać popełnione jedynie przez funkcjonariuszy publicznych. Innymi słowy zakres karanych zachowań jest w przypadku funkcjonariuszy publicznych nieco szerszy w porównaniu z innymi podmiotami. Przykładem może być przestępstwo przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków na szkodę interesu prywatnego lub publicznego (art. 231 Kodeksu karnego). Inne osoby nie podlegają karze za takie zachowanie, o ile nie wypełnia ono jednocześnie znamion innego przestępstwa.